Paul McCartney w Warszawie! - RELACJA

Potrzebowałam zaledwie chwili, żeby zdecydować czy pojadę do Warszawy na koncert Paula McCartneya. Fakt, że usłyszę na żywo takie utwory jak Let It Be czy Hey Jude oraz, że zobaczę na własne oczy byłego Beatlesa był niesamowity. Jak się okazało zabrał on swoich fanów w blisko trzy godzinną muzyczną podróż  – nie zabrakło kawałków słynnej czwórki z Liverpoolu, utworów z jego solowej kariery oraz grupy Wings.

Bramy Stadionu Narodowego były otwarte od 17.30, a o 19.30 miał zacząć grać DJ w ramach supportu. Nikt nie wiedział o kogo chodzi, a jak się w praktyce okazało po 20. publiczność usłyszała większość popularnych ostatnio kawałków, by jakoś umilić sobie oczekiwanie na główną gwiazdę wieczoru – Paula. Moje miejsce znajdowało się naprzeciwko sceny niemal na samym dole trybuny. Widoczność była kiepska, jednak telebimy w 99% wynagrodziły sprawę i naprawdę w bardzo dobrej jakości pokazywały pierwsze – fotografie ukazujące muzyka na różnych etapach jego życia oraz później – co się dzieje na scenie. Setlisty z jego koncertów śledziłam już od pewnego czasu, dlatego też wiedziałam czego fani mogą się spodziewać podczas sobotniego występu. Rozpoczął się on kilka minut po 21. od Eight Days a Week. W jednym momencie wszyscy, którzy mieli miejscówki na płycie powstali z krzeseł i chóralnie wykrzykiwali cały tekst. Kolejne było Junior’s Farm i All My Loving. Paul przyznał, że przyjeżdżając do Polski chciał się nauczyć kilka zwrotów w naszym języku, dlatego też przywitał się słowami ‘Cześć Polacy, dobry wieczór Warszawo’, a troszkę później już zapowiadał utwór My Valentine – ‘ napisałem tę piosenkę dla mojej żony, Nancy’. Przyznał także, lekko onieśmielony, że nasz język jest naprawdę trudny, a później już po angielsku dedykował kolejno utwory dla Johna Lennona (Here Today) i Georga Harrisona (Something). Paul co chwilę zmieniał instrumenty, z gitary elektrycznej na akustyczną, z fortepianu znów na elektryczną.

Czarował publiczność kawałkami Blackbird, Lovely Rita, Eleanor Rigby czy Mrs. Vandebilt. Nastrojowo zrobiło się przy Let It Be i Band on the Run. Podczas Live and Let Die zaskoczyły publiczność efekty specjalne w postaci przeróżnych fajerwerków, które co chwila jeden po drugim wystrzeliwały w górę. Pod koniec podstawowego setu nawet publiczność siedząca na trybunach w całości wstała i bawiła się do utworów Ob-La-Di Ob-La-Da czy Hey Jude. Tutaj miała miejsce akcja fanowska – fani wystawili do góry kartki z napisem ‘Hey Paul’ i wszyscy zgodnie odśpiewywali tekst.

Na pierwsze bisy sir Paul wkroczył na scenę z wielką flagą Polski, a jego kolega z grupy z flagą brytyjską. Usłyszeliśmy trzy utwory – Day Tripper, Hi, Hi, Hi oraz Get Back, po czym zespół znów zniknął ze sceny.

Drugie bisy zaczęły się od przeboju Yesterday, a następnie było Helter Skelter. Na pożegnanie już jako ostatnie zabrzmiały numery – Golden Slumbers, Carry That Weight, The End.

Spotkałam się z opiniami, że nagłośnienie podczas koncertu było fatalne i nic nie było słychać – ja uważam całkowicie na odwrót. Już od pierwszego utworu, aż chwilami wydawało mi się mało prawdopodobne to, że wszystko brzmi tak idealnie. Kolejną świetną rzeczą były telebimy, o których już nieco wspominałam wcześniej. Ratowały one publiczność znajdującą się z tyłu, poprzez niesamowicie dobrą jakoś obrazu. Dzięki temu, każdy wiedział co dzieje się na scenie, a także i poza nią (np. jak bawią się ludzie na płycie). Co do obrazu, to zachwycały również wizualizacje wyświetlane na ekranie za muzykami. Były to albo części teledysków, albo też przeróżne inne wzory i burza kolorów.

Minusem jedynym i największym było to, że osoby zajmujące miejsca na trybunach zaraz po wstaniu były od razu proszone, by usiadły. W głowie się nie mieści jak można słuchać koncertu rockowego na siedząco. Nawet na schody nie było wolno wyjść – od razu reagowali stewardzi. Byli bezsilni jedynie w momencie gdy McCartney serwował przeboje pokroju Ob-La-Di Ob-La-Da, kiedy blisko 30 tysięcy osób bawiło się na stojąco.

Wizyta Paula McCartneya w naszym kraju to niesamowite wydarzenie. Do mnie dopiero teraz dochodzi to, czego doświadczyłam 22 czerwca. Spokojnie mogę stwierdzić, że jest to najważniejszy koncert jaki zobaczyłam do tej pory i na pewno mało jest takich, które przewyższyłyby jego wartość – sir Paul to w końcu nie byle kto!

_____________________
Tekst znajdziecie również TUTAJ.
Tak już poza relacją chciałabym dodać, że przechodząc Krakowskim Przedmieściem zobaczyłam w pewnym momencie dużą grupkę osób pod jednym z hoteli.. chyba domyślacie się kto tam nocował. W pewnej chwili zobaczyłam na największy balkon hotelu Bristol i w tym momencie PAUL wyszedł przywitać się z fanami - COŚ NIESAMOWITEGO, COŚ CZEGO NIE DA SIĘ OPISAĆ!