Termin ready-made (fr. Objet trouvé) opisuje przedmiot stanowiący dzieło sztuki lub będący jego częścią, utworzony z przedmiotu codziennego użytku lub odpadów. Jego pierwszym twórcą był Marcel Duchamp, który według własnej definicji, pojęcie to uważał za "przedmiot codziennego użytku podniesiony do rangi dzieła sztuki prostą decyzją artysty". Twierdził bowiem, iż wystarczą tylko trzy elementy, by ze zwykłego przedmiotu uczynić dzieło sztuki. Po pierwsze: ustawienie owego przedmiotu na podstawie, po drugie: podpis i zadatowanie, po trzecie: zgłoszenie go na wystawę.
Pierwszy ready-made Marcela Duchampa stanowiło koło rowerowe wraz z widelcem zamontowane na stołku, ukazane w roku 1913. Dało ono początek wielu podobnym twórczościom, polegającym na wyjmowaniu obiektu z jego kontekstu i nadawaniu mu nowego znaczenia. Jego dzieło łamało każdą zasadę sztuki. Tworzyło nową twórczość, która angażowała umysł zamiast oka, doprowadzając odbiorcę do myślenia. By zrozumieć sens trzeba było dane dzieło dotknąć, poruszyć czy wprawić w ruch. Artysta uwielbiał patrzeć jak koło się kręci w rowerze, ze względu na fakt, iż przypominało mu to oglądanie ognia. Odwrócone koło dawało mu więc możliwość ciągłego cieszenia się tym momentem.
Najgłośniejszą, a jednocześnie najbardziej skandaliczną ekspozycją jego autorstwa była „Fontanna”, ukazana w 1917 roku na wystawie Stowarzyszenia Artystów Niezależnych w Nowym Jorku. Ogromne oburzenie zostało wywołane tym, iż owe dzieło stanowił zwyczajny pisuar.
Był to bowiem akt buntu wobec tradycyjnej sztuki i jej wartości. Duchamp dokonał w ten sposób rewolucyjnej zmiany w pojmowaniu sztuki, a także w relacjach pomiędzy sztuką i rzeczywistością. Artysta zbudował zupełnie nową estetykę, ustawił znak równości pomiędzy twórczością dawnych wielkich mistrzów i zwykłym pisuarem.
Marcel Duchamp zmieniał jednocześnie znaczenie przedmiotów oraz cechy sztuki.Odbierał im funkcje użytkowe, a tworząc z nich arcydzieła zaprzeczał istotnym warunkom sztuki, jakimi było ich własnoręczne wykonanie przez artystę oraz unikalność. W konsekwencji takiego postępowania odwołaniu uległy dotychczasowe funkcje sztuki, polegające na dostarczaniu satysfakcji czy możliwości obcowania z pięknem. Duchampowskie ready-mades wykazywały nie tylko wolę rozpadu sztuki, ale wnosiły także cechy takie jak ironia czy szyderstwo.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.