Tara (von Neudorf): Kartograf złowrogiej historii - wystawa MCK

Dnia 15 listopada 2013 r., odbyło się wyjście do Międzynarodowego Centrum Kultury w Krakowie na wystawę prac Tary połączoną z warsztatami. Mieliśmy przyjemność zobaczyć ponad 80 prac - w tym mapy, prace na papierze, rzeźby a także ubrania artysty ( w których to wyszywaniu pomagała mu mama, co w tajemnicy powiedziała pani prowadząca) z kontrowersyjnymi elementami zdobniczymi.
Prace Tary, jak mówi tytuł wystawy, miały charakter historyczny a większość z nich zawierała symbole i ukryty sens, skłaniała do głębszej analizy i refleksji. Dzieła charakteryzowały się też ogromną siłą przekazu trafiającą do widza. Warto nadmienić, że sam artysta był człowiekiem kontrowersyjnym, przykładowo traktując małą trumnę z uchwytem jako walizkę bagażową. Tara (von Neudorf) najchętniej używał czerwonej farby (symbolizującej krew) i czarnego flamastra, jako płótno posłużyły mu stare mapy szkolne (co ciekawe, większość z nich dostał ze szkoły, w której jego mama pracowała jako nauczycielka). W swoich dziełach odwoływał się do polityki i niewygodnej historii w kontekście miejsca z którego pochodzi i gdzie tworzy: Transylwanii. Koncentruje się wokół tematów takich jak komunizm, głupota, rasizm, strach, bieda, kłamstwa, niepełnosprawność itd; W prostocie i symbolice swych prac skupia się na ważnych, fundamentalnych sprawach, krwawych wojnach i chorych ideologiach oraz problemach społeczności takich jak wpływ mediów na nasze życie do czego nawiązuje praca pt: "Zabić telewizję". Dzieło to pokazuje człowieka jako biernego barana ślepo wierzącego w prorocze słowa telewizji, jako ofiarę medialnego "prania mózgu" które to w efekcie kończy się śmiercią biednego baranka. Można zadać sobie pytanie, czy tak rzeczywiście działa telewizja? Oczywiście ,że tak! W życiu codziennym wszelkiego rodzaju media (TV, internet, radio itd;) wywołują u nas chęć spełniania określonych norm, np: w modzie jest przesadne dbanie o siebie, więc nie możemy pozwolić sobie na złe ułożenie włosów. Brzmi bezsensownie, jednak taka jest prawda. Tara (von Neudorf) pokazał w tej, jak i w wielu innych pracach nacisk na społeczeństwo nie tylko w kwestiach tak błachych jak wygląd, lecz zdanie polityczne, gospodarcze, historyczne itd;.
Po obejrzeniu wystawy, cała grupa udała się na warsztaty. Po wejściu do sali pani prowadząca przyniosła nam pudło pełne różnych przedmiotów i kazała przedstawić za ich pomocą problem XXI wieku w sposób symboliczny. Grupa po namyśle doszła do wniosku, że przedstawimy ślepą miłość do klubu piłkarskiego.
Według mnie (a z tego co słyszałam, także według grupy) wystawa i warsztaty były bardzo interesujące, skłaniające do przemyśleń i chwili refleksji nad naszym życiem. Bardzo pouczające i ciekawe, szkoda że tak mało osób w nich uczestniczyło.

 Szalik na oczach symbolizuje zaślepienie miłością do klubu piłkarskiego, zaklejone usta symbolizują zakaz mówienia rzeczy szkodzących klubowi a zabandażowana i "unieruchomiona" ręka symbolizuje ciężkie walki tak zwanych kiboli. Pytanie brzmi: czy warto tracić zdrowie, wolność swobodnej wypowiedzi a nawet życie dla zwykłego klubu? Na to pytanie odpowiedzcie sobie sami. 

48. urodziny Björk!

Islandia ma w muzyce dosyć silną reprezentację. Sigur Rós, Mum, Björk… no właśnie – przy tej ostatniej pani trzeba zatrzymać się chwilę dłużej. 2 dni temu Björk obchodziła swoje 48 urodziny!

  

Björk pierwsze kroki z muzycznym świecie stawiała już w wieku 11 lat. To wtedy nagrała cover utworu Love to Love Tiny Charles, co zwróciło na nią uwagę przedstawiciela wytwórni Fálkinn. Zaproponował on jej wydanie płyty, a ujrzała ona światło dzienne gdy malutka Björk miała zaledwie 12 lat. Młodą artystkę inspirowała cała gama muzyki – od punk rocka poprzez jazz aż do gothic rocku. Udzielała się w wielu grupach – w Spit and Snot, Exodus, Tappi Tíkarrass czy KUKL. Spory sukces udało jej się osiągnąć z grupą Sykurmolarnir (znaną bardziej pod angielską nazwą The Sugarcubes) z którą nagrała singiel Birthday. Doszło także do wydania debiutanckiego albumu, który przyniósł im międzynarodową sławę. W 1992 roku grupa rozpadła się, co było spowodowane problemami personalnymi.

Po przeprowadzeniu się do Londynu artystka rozpoczęła karierę solową. W wyniki współpracy z producentem Nellee Hooperem powstał jej przebój Human Behaviour. Rok później ukazał się jej pierwszy solowy album Debut w raz z utworem Violenty Happy na czele, który zyskał spore uznanie krytyków. Jej następna płyta – Post-  także cieszyła się dobrą opinią. Dotarła ona do drugiego miejsca na liście przebojów w Wielkiej Brytanii i zdobyła status złotej płyty w USA.  Przyniosła takie przeboje jak It’s Oh So Quiet czy Army Of Me. W międzyczasie artystka przeprowadziła się do Hiszpanii i już tam wydała swój trzeci album – Homogenic. Towarzyszyło temu powstanie mnóstwa remiksów, a całość była eksperymentalnym opisem krajobrazów Islandii.

W 2000 ukazała się płyta Selmasongs, z jej muzyką do filmu Tańcząc w ciemnościach w którym Björk zagrała główną rolę. Rok później ukazał się jej kolejny album Vespertine. Tak o nim mówi:

Jest jak te dni, kiedy pada śnieg, jesteś w domu, pijesz kakao i wszystko jest magiczne.
Jesteś w euforii, ale z nikim nie rozmawiasz, bo zwyczajnie nie masz na to ochoty.

Rok 2003 był szczęśliwym dla jej polskich fanów. Islandka wystąpiła w Sopocie. W sierpniu 2004 ukazała się jej nowa płyta pod tytułem Medúlla, a pochodzący z niej kawałek Oceania, zabrzmiał podczas ceremonii otwarcia XVIII Igrzysk Olimpijskich w Atenach. Za całokształt swojej twórczości została także nominowana do MTV Europe Music Awards w kategorii najlepszego wykonawcy alternatywnego. Rok 2007 był tym razem podwójnie szczęśliwy dla jej polskich wielbicieli. Björk wydała płytę Volta (za co została nominowana do Grammy) oraz wystąpiła na festiwalu Heineken Open’er w Gdyni. Na następny album przyszło czekać 4 lata. Biophilia ukazała się w 2011 roku, a wkrótce światło dzienne ujrzała płyta z jej oficjalnymi remiksami Bastards.

W czasie swojej niesamowitej kariery artystka zdobyła wiele prestiżowych nagród – m. in. Brit Awards, czy MTV Music Award. Otrzymała w sumie 12 nominacji Grammy., a w zestawieniu magazynu Rolling Stone 100 najlepszych wokalistów wszech czasów zajęła 60 miejsce. Islandka ma na swoim koncie także pozycje literackie w tym niezwykle ciekawą Björk o świętych, czego powstało tylko 100 egzemplarzy, a każdy jest własnoręcznie przez nią ozdabiany.

Zjawiskowa, oryginalna i niepowtarzalna Björk słynie niewątpliwie ze swoich nadzwyczajnych strojów scenicznych. Na koniec mam coś miłego dla oka i tym samym wybrałam dla Was kilka jej najciekawszych kreacji:

Do przeczytania również TUTAJ.

Dziedziny kultury: magia i religia

Tradycyjnie już zamieszczam poniżej prezentację dotyczącą lekcji poświęconej dwóm dziedzinom kultury - magii i religii.

Zaległe prezentacje z poprzednich lekcji wychowawczych

Pod koniec września i na początku października rozmawialiśmy na godzinie wychowawczej z
I h o tym jaka przyszłość może czekać osoby o zainteresowaniach humanistycznych, które chciałyby rozwijać swoje pasje w dalszej, policealnej edukacji a także w późniejszym życiu zawodowym.
I tak się składa, że pokazywałam wówczas prezentacje. Od tego czasu do naszego klasowego grona dołączyły nowe osoby :)
Zatem dla nich - choć oczywiście nie tylko - zamieszczam poniżej te dwie "zaległe" prezentacje.

Porozumieć się z drugim człowiekiem - historia Helen Keller na lekcji wychowaczej

Poniżej zamieszczam prezentację pokazywaną na lekcji wychowawczej w 1 H.
Helen Keller (1880-1968), na skutek choroby przebytej w niemowlęctwie utraciła całkowicie wzrok i słuch. Nieprzeciętnie inteligentna, ale uwięziona w świecie ciemności i ciszy, nauczyła się - dzięki swojej wytrwałości oraz pomocy niezwykłej nauczycielki Anne Sulivan - języka opartego o zmysł dotyku.
Helen Keller, poprzez swą ciężką pracę, sumienność i wiarę we własne możliwości (mimo oczywistych ograniczeń), została poczytną pisarką, aktywistką społeczną, wolontariuszką w pracy z niepełnosprawnymi oraz jedną z pierwszych osób głuchoniewidomych, które ukończyły studia wyższe.

W prezentacji znajdziecie krótki film dokumentalny o Helen Keller oraz fragment filmu fabularnego z 1962 roku.