Open'er Festival - czas na relację

Jakiś czas temu przedstawiałam Wam tutaj najciekawszych wykonawców tegorocznej odsłony festiwalu Open'er lecz dokładnie 109 dni przed jego rozpoczęciem line-up był jeszcze nieskompletowany. Dzisiaj już po wszystkich chciałabym Wam opisać na kogo koncerty udało mi się dotrzeć, a jeśli jesteście ciekawi innych relacji to przy każdym dniu będę odsyłać Was na stronę outrave.pl dla której piszę i na której znajduje się reszta tekstów innych redaktorów.

Dzień 1

Patrick the Pan

Tegoroczną edycję festiwalu Open’er otwierał debiutujący dosyć niedawno, młody krakowianin Piotr Madej, ukrywający się pod pseudonimem Patrick The Pan. Był to jego czwarty występ na żywo, lecz szczerze mówiąc w ogóle nie dało się tego odczuć. Muzycy czuli się na scenie pewnie (cóż za genialny pomysł na scenografię – kruki!) i bardzo swobodnie. Koncert rozpoczął się od utworu Bubbles – niewątpliwie wizytówki Piotra. Z racji tego, iż na koncie ma on zaledwie jeden krążek Something Of An End fani usłyszeli zatem kawałki z niego pochodzące. Jako bonus usłyszeliśmy cover jednego z utworów Radiohead.

Editors

Brytyjczycy przyjechali do Polski w tym roku wraz ze swoją nową płytą The Weight of Your Love i to właśnie utworami z niej pochodzącymi była zdominowana setlista. Jak na otwarcie sceny głównej był to dobry koncert, lecz odnosi się wrażenie, że czegoś zabrakło i mogło być nieco lepiej. Nie obeszło się bez największych hitów grupy – Munich, An End Has a Start i Papillon. Z nowego krążka panowie zaserwowali fanom m. in. singlowe A Ton Of Love, świetne Formaldehyde czy Two Hearted Spider. Koncert może i pozostawia mieszane uczucia, lecz nową płytę zaprezentowali z bardzo dobrej strony – mnie do niej jak najbardziej przekonali, bo wcześniej niezbyt przypadła mi do gustu.

Blur ( napisane z Mariuszem)

Koncert Blur był długo wyczekiwanym wydarzeniem nie tylko dla zagorzałych fanów talentu britpopowego kwartetu. Brytyjczycy zagrali w Polsce po raz pierwszy w historii i nie zawiedli. Ze sceny można było usłyszeć wszystko czego każdy fan spodziewał się, domagał lub marzył. Zaczęli od Girls & Boys, które wprawiło publikę w ekstazę. Z biegiem czasu było tylko lepiej. There’s No Other Way, Beetlebum czy Parklife to jedynie kilka z klasycznych tytułów w dorobku Blur, które mieliśmy zaszczyt usłyszeć. Po zakończeniu utworu Tender, fani zaczęli śpiewać a capella refren ‚Oh my baby, Oh my baby, Oh why, Oh my’ – zespól był zachwycony. Z kolei przy Coffee & TV tłum uniósł do góry kartki z wizerunkiem Milkiego, którego można zauważyć w teledysku do wspominanej piosenki. Warto także wspomnieć o Country House podczas którego Damon Albarn stanął na barierkach śpiewając razem z publicznością za co otrzymał od niej złoty kapelusz, który umieścił na swojej głowie. Blur nie zawiódł czego bało się wielu, lecz zadziwił i zaskoczył. Świetny półtoragodzinny koncert z czterema piosenkami na bisie, w tym z genialnym Song 2 nie pozostawiał nic więcej do życzenia. Czasem marzenia się spełniają.

Alt-J

Przesunięcie tego koncertu o pół godziny był najlepszą decyzją organizatorów. Dzięki temu udało mi się zobaczyć zdecydowanie większą część ich występu, perfekcyjnego występu. Debiut Brytyjczyków An Awesome Wave zdecydowanie lepiej sprawdza się na koncertach. Słuchając na żywo Breezeblocks czy Fitzpleasure ciarki na ciele są jeszcze większe niż gdy słucha się tych kawałków w domowym zaciszu. Jako bonus usłyszeliśmy dwa covery – Slow Kylie Minogue oraz A Real Hero College & Electric Youth.

reszta relacji TUTAJ

Dzień 2

Kim Nowak

Drugiego dnia festiwalu scenę główną otwierał występ projektu braci Waglewskich i Michała Sobolewskiego – Kim Nowak. Publiczność dostała od chłopaków solidną porcję surowego rocka. Usłyszeliśmy kawałki zarówno z ich debiutu, jak i ostatniej płyty Wilk. Pojawiły się kawałki Prosto w ogień, Szczur i genialny Mokry Pies. Kim Nowak zgromadził pod sceną całkiem sporą liczbę fanów, pech chciał, że pod koniec występu zaczął padać deszcz co odstraszyło część publiczności, lecz ci co zostali nie mogą żałować ani trochę.

Tame Impala

Bardzo się cieszę, że Tame Impala zagrali na scenie głównej i mogłam ich zobaczyć – nawet kosztem występu Modest Mouse. Na gigantycznej scenie wyglądali na nieco zagubionych, zajmowali zaledwie kawałek przeznaczonej im przeogromnej przestrzeni, lecz koncert jaki dali wcale na to nie wskazywał. Poradzili sobie świetnie i porwali fanów w psychodeliczną podróż. Zaprezentowali kawałki głównie ze swojego ostatniego albumu Lonerism, ale nie zabrakło także utworów z debiutu. Najcieplej przez tłum zostały przyjęte kompozycje Elephant oraz Feels Like We Only Go Backwards. Klimat, który potrafią stworzyć wokół siebie Australijczycy został stłumiony nieco przez miejsce i czas, lecz wcale nie należy przekreślać przez to całego koncertu. To był udany występ, który warto wspominać.

Arctic Monkeys

Arctic Monkeys zaserwowali swoim fanom show godne tytułu headlinera. Setlista obejmowała 21 kawałków i trudno wskazać utwór, który nie byłby hitem. Ze sceny dobiegały do nas dźwięki Brianstorm, Dancing Shoes, Crying Lightning czy I Bet You Look Good on the Dancefloor. Publiczność wpadła w euforię już przy pierwszym kawałku, a zespół nie dał jej odetchnąć przez niemal półtora godziny. Momentami to właśnie tłum było słychać bardziej niż samego Alexa Turnera. Ten często przemawiał przed piosenkami i w ciągu koncertu utrzymywał z fanami kontakt, przez co cały występ wiele zyskał. W setliście nie zabrakło także utworów zapowiadających najnowszy album Brytyjczyków AM – usłyszeliśmy R U Mine?, Do I Wanna Know? oraz grany od dosyć niedawna Mad Sounds. Nie sposób nie wspomnieć o tym jak się z nami grupa pożegnała – Cornerstone, odmieniona Mardy Bum, energiczny kawałek When the Sun Goes Down oraz 505.

reszta relacji TUTAJ

Dzień 3

Palma Violets

Jeśli ktoś w piątek potrzebował zastrzyku pozytywnej energii to najlepszą opcją było się udać na koncert chłopaków z Palma Violets. Ci dawali z siebie wszystko, moc, która od nich biła udzieliła się wszystkim, którzy przybyli na ten występ. Tłum szalał od pierwszego zagranego utworu aż do ostatniego. Panowie zaserwowali nam utwory ze swojej debiutanckiej płyty 180 – nie zabrakło zatem kawałków We Found Love czy Best Of Friends, którego tekst zgodnie wykrzykiwała cała publika. Mnie osobiście niezbyt przekonał szalony basista Chillie Jesson. Miałam wrażenie, że zaraz skoczy w tłum i ktoś dostanie od niego w twarz. Wydaje mi się, że to niepotrzebny przerost formy nad treścią. Poza tym bardzo udany występ.

Skubas

Na koncercie tego pana byłam podczas gdy występował on w roli supportu przed grupą Hey, jesienią tamtego roku. Zrobił wtedy na mnie ogromne wrażenie, a jego debiut był ciekawą pozycją na rynku muzycznym. Tegoroczny występ Skubasa na Openerze był dla mnie sporym zaskoczeniem. Muzyk się rozwija i to z prędkością światła. Niesamowicie przyjemnie słuchało mi się jego lirycznych kompozycji okraszonych gitarą akustyczną. Publiczność miała okazje usłyszeć premierowe kawałki, w tym Kołysanka, napisana dla dziecka, które miało przyjść na świat lada dzień oraz utwór Błagam. Świetny występ.

These New Puritans

Słuchając ich w domu kompletnie mnie nie przekonywali. Przy okazji wydania ich nowej płyty Field Of Reeds postanowiłam jednak dać im jeszcze jedną szansę i ponownie wziąć ich nagrania pod lupę. Coś mnie w nich zaciekawiło do tego stopnia, że postanowiłam iść na koncert Brytyjczyków nie mając wyrzutów sumienia, że tuż obok grają Skunk Anansie czy QOTSA. Ci zaczarowali publiczność już od pierwszych dźwięków Spiral, później było już tylko lepiej – usłyszeliśmy m. in. Fragnant Two i Organ Eternal. Muzycy sprawiali wrażenie zamkniętych w swoim świecie, każdy bez wyjątku. Tworzyli wokół siebie swoją własną przestrzeń i działali tylko w jej obrębie. Publiczność bez problemu odnalazła się w takiej konwencji, również utonęła w mrocznym świecie ich muzyki.

Hey

Kasia Nosowska debiutowała na gdyńskiej scenie rok temu, a teraz przyszedł czas i na jej zespół – Hey. Mogłoby się wydawać, że grupa rockowa, która lepiej odnalazłaby się na Jarocinie nie poradzi sobie na Open’erze, lecz po ich występie wszelkie wątpliwości powinny zostać rozwiane. Zespół bez problemu zapełnił Tent i dał występ naprawdę na wysokim poziomie. Fani usłyszeli w większości utwory z ich dwóch ostatnich płyt Miłość! Uwaga! Ratunku! Pomocy! i Do rycerzy, do szlachty, doo mieszczan. Ze sceny dobiegały do nas dźwięki piosenek Co tam?, Faza Delta czy Kto tam? Kto jest w środku?. Tłum od pierwszego kawałka aż do ostatniego bawił się świetnie i cały czas pomagał Kasi śpiewać, a kolejne wykonania były nagradzane brawami jeszcze na długo po ich zakończeniu. Nosowska z kolei ciągle dziękowała i nie kryła wzruszenia, że aż tyle osób przyszło oglądać ich występ. W setliście znalazło się również miejsce na cover. Hey wykonał utwór zespołu The Korgis – Everybody’s Got to Learn Sometime. Był także czas kiedy można było zaczerpnąć powietrza – tempo spadało przy utworach Boję się o nas, Stygnę, a także przy Nie więcej, gdzie gościnnie usłyszeliśmy Monikę Brodkę! Panie wpadły na ten pomysł dwa dni przed występem, dlatego też Brodkę usłyszeliśmy tylko w refrenie.

reszta relacji TUTAJ

Dzień 4

Everything Everything

Tego dnia scenę główną otwierał manchesterski zespół Everything Everything. Zespół przyjechał do Polski wraz ze swoim najnowszym wydawnictwem Arc. Tłum usłyszał zatem kawałki Kemosabe, Don’t Try, No Plan czy Cough Cough. Nie zabrakło także nagrań z debiutu – ze sceny dobiegały do nas dźwięki Final Form, MY KZ, UR BF, Photoshop Handsome czy Schoolin’. Zespół bawił się dobrze, publiczność także – występ można zaliczyć do tych udanych.

Crystal Fighters (napisane wraz z Mariuszem)

Słoneczna pogoda, przyjemny powiew wiatru i koncert Crystal Fighters na Alterklub Stage (dawny World Stage). Wydaje się, że muzycy z Kraju Basków szczególnie polubili Polskę, gdyż ilość ich wizyt w naszym kraju jest ogromna i ta miłość jest odwzajemniana bowiem za każdym razem na ich koncertach pod sceną już na kilkadziesiąt minut przed występem gromadzą się tłumy. Muzycy rozgrzali publikę do czerwoności przy dźwiękach starych, dobrze znanych kawałków. Usłyszeliśmy m. in. Plage, Follow, Champion Sound i At Home. W setliście nie zabrakło także miejsca dla kompozycji z najnowszego longplaya grupy – You & I, LA Calling czy Love Natural. Po zagraniu 12 kawałków muzycy schowali się za sceną, lecz publiczność skandowała tak długo, że pojawili się na bisach i zaprezentowali świetne Xtatic Truth.

Kings Of Leon

Występ Kings Of Leon był jednym z tych na który czekałam najbardziej i niestety ale bardzo się nim rozczarowałam. Nagłośnienie było bardzo słabe, zespół mało przykładał się do grania, zero energii. Tylko najzagorzalsi fani mogą powiedzieć, że występ był udany. Chciałam sprawdzić czy tylko ja postawiłam krzyżyk nad Amerykanami, jednak każda osoba zapytana przeze mnie – co sądzi o ich koncercie – potwierdzała to samo. Grupa w ogóle nie miała kontaktu z fanami, grali jakby za karę, na czym końcowy efekt stracił wiele. Faktu nie zmieni nawet to, że usłyszeliśmy przeboje Closer, Crawl, Notion czy Use Somebody. Publiczność dopominała się i tak mimo wszystko o Sex on Fire, które wreszcie dostała w ramach bisów. Jednak już na utworach Molly’s Chambers, It Don’t Matter czy Knocked Up nie działo się za wiele. Rodzina Followillów zdecydowanie nie pozostawiła po sobie dobrego wrażenia.

reszta relacji TUTAJ

Teksty mówią same za siebie - było świetnie. Mam nadzieje, że co roku będzie to mój mus jeśli chodzi o festiwale :). A samą stronę outrave.pl baardzo Was zachęcam do odwiedzania, piszemy po polsku oraz angielsku i można nas znaleźć także na facebooku :)

                                           fot. Tomek Kamiński